Precies 30 jaar geleden won Oranje het EK en Berry uit Helmond was erbij

Het is vandaag precies dertig jaar geleden dat Nederland Europees kampioen voetbal werd in Duitsland. Voetbalfanaat Berry uit Helmond ging in 1988 samen met een aantal leeftijdsgenoten naar Duitsland, om het toernooi van dichtbij mee te maken. Hij herinnert zich de finale als de dag van toen.

,,Volgens mij was ik in de zomer van ’88 een jaar of 25, aangezien ik nu een jaar of 55 ben. Ik ging niet op vakantie, omdat ik het EK voetbal wilde zien. Telefoons en snel internet waarop je de wedstrijden live kon zien had je toen nog niet. Die heb ik nu trouwens nog steeds niet”, zegt Berry, die toen bij een voetbalclub nabij zijn woonplaats Helmond werkte.

Die plannen werden bijgesteld. ,,Een goede kennis van me, Rinus, belde me of ik zin had om met een hele groep jongeren mee naar Duitsland te gaan. Hij kon regelen dat we de wedstrijden van Oranje in het stadion konden volgen. In eerste instantie twijfelde ik. Er waren namelijk veel jongens uit Amsterdam bij. Die hadden altijd zoveel praatjes; toen al. Daar hield ik niet zo van.”

Bij een Amsterdammer op de kamer
Toch besloot Berry om mee te gaan. ,,Ik had die zomer toch nog geen plannen, omdat ik het EK voetbal wilde zien. Een paar weken ertussenuit leek me wel leuk. We sliepen in een hotel, ergens in Duitsland. Daar was tenslotte het toernooi. Toen ik de kamerindeling hoorde, schrok ik wel. Ik sliep bij een Amsterdammer op de kamer, Wim. Hij werkte voor hetzelfde bedrijf als ik. Wel had hij een heel andere positie, waardoor ik hem nauwelijks zag. Ik geloof dat-ie nu voetbalanalist is. In het begin lagen we elkaar niet zo. Dat kwam vooral doordat we elkaar niet verstonden. Maar ondanks dat hebben we wel een goede band opgebouwd.”

Berry (links) naast kamergenoot Wim en reisgenoot Gerald, in hun Duitse hotel. Foto: Nationaal Historisch Archief

Jetlag
Berry had hoge verwachtingen van Oranje, maar de start was niet veelbelovend. ,,De eerste wedstrijd was tegen Rusland. Ik weet nog dat Nederland veel beter was, maar uiteindelijk toch verloor. Dat was een flinke tegenvaller en ook de feestvreugde had eronder te lijden. Het was net alsof we ineens onder druk stonden, terwijl we op vakantie waren. De sfeer was kil. Het zal wel door de lange en vermoeiende vlucht naar Duitsland komen, hield ik mezelf voor. Jetlag moet je niet onderschatten.”

Daarna ging het al snel beter. ,,Tegen Engeland won Nederland met 3-1. De wedstrijd tegen Ierland was spannend, zeg. Het werd 1-0, door een doelpunt in de laatste minuut. Mijn kamergenoot Wim was er vlak bij en zei al meteen dat het buitenspel was. Ik heb dat niet gezien, maar had ook een andere plaats in het stadion. Ergens ter hoogte van het zestienmetergebied van Nederland. Daar stond ik eigenlijk altijd.”

Voetballiederen bij het hotel van de Duitsers
Daarna wachtte het thuisland, Duitsland. Volgens Berry hét hoogtepunt van het toernooi. ,,De nacht vóór de wedstrijd waren we met zijn allen goed op stap geweest. Na het uitgaan gingen we met zijn allen naar het spelershotel van de Duitsers. Daar hebben we in het Duits voetballiederen gezongen om ze wakker te houden. Volgens mij heeft dat geholpen, want Nederland won met 2-1. Wat we zongen? Geen idee. Ik sprak toen geen Duits. Nog steeds niet.”

De overwinning tegen de Duitsers stond volgens de toen besnorde Berry niet op zichzelf. ,,Het was op dat moment alweer bijna 45 jaar geleden dat we de Duitsers voor het laatst hadden verslagen. Vooral de verloren WK-finale van 1974 deed pijn. Dit was een mooie revanche, en dat wilden we weten ook. Vlak bij me in het stadion was er een verschrikkelijk vervelende Duitser, Rudi heette hij volgens mij – en hij had een vettige krullenmat. Hoewel we staanplaatsen hadden, lag hij de hele tijd te rollen. Op een gegeven moment was ik het zat en heb ik hem aan zijn haren getrokken. Toen wist hij niet hoe snel hij weer moest opstaan. Nadat de scheidsrechter affloot hebben we hard om Rudi gelachen.”

Van de finale herinnert de Helmondse voetbalfanaat zich niet veel meer. ,,Ik was veel te nerveus om op te letten wat er op het veld gebeurde en heb vooral veel gepraat met degene die in het stadion naast me stond. Dat was Ronald, destijds een collega van me, met blond stekeltjeshaar. Niet zo lang geleden zag ik hem trouwens nog op tv. Ik weet nog wel dat ik een discussie had met iemand in een zwart pak, ik denk iemand van de beveiliging. Hij gaf me een waarschuwing en dreigde me het stadion uit te sturen. Waarom weet ik niet. Misschien stond ik op een plek waar ik niet mocht komen.”

Doelpunten niet gezien
,,De doelpunten tegen de Russen heb ik niet eens gezien. Volgens mij heb ik daar niet veel aan gemist. Een kopbal van dichtbij en een simpele intikker. Maar het maakt niet uit hoe je wint. Ik zei toen: over dertig jaar vraagt niemand daar nog naar. Ja jullie, blijkt nu. Maar ik wist in 1988 nog niet dat deze site er zou komen. Ook Omroep Brabant heeft me trouwens gevraagd om mijn verhaal te doen. Ik heb het dus nog druk vandaag.”

Ook Omroep Brabant heeft interesse in het verhaal van Berry.

Dankzij de connecties van groepsleider Rinus kon Berry na de gewonnen finale wel héél dicht bij de kersverse kampioenen komen. ,,Tijdens de huldiging stond ik gewoon naast de aanvoerder van het Nederlands elftal. Ook ben ik zomaar op de rondvaartboot gaan staan, want daar was het minder druk dan langs de kant. De spelers van Oranje vonden het wel best. Iedereen was dolblij. En ik ook.”

Berry is de beveiliging te slim af geweest en flankeert de aanvoerder van Oranje. Deze foto wordt nog steeds door verschillende websites gebruikt. Foto: Nationaal Historisch Archief

Schitterend
Berry kijkt dankbaar terug op de zomer van 1988. ,,Achteraf heb ik geen spijt dat ik ben meegegaan. Nederland was kampioen geworden en ik had het van dichtbij meegemaakt. Dat vond ik schitterend. Ik kan het nog steeds niet geloven!”